بدفهمی های اقتصاد(قسمت سوم )

بدفهمی های اقتصاد هنوز ملتفت نیستیم (قسمت سوم )

یکشنبه 30 تیر 1381 – سال ششم شماره 721» «

اجازه دهید این بخش از یادداشت “بدفهمی های اقتصاد” را بی هیچ شرح و تفسیری به گزیده مطالبی که از روزنامه ایران 24 اردیبهشت و 13 خرداد ماه 1381 اقتباس شده ،اختصاص دهم.

گفته می شود در سال 1352 سازمان ملل در صدد شد تا یک قطب صنعتی در آسیا دایر کند.برای این منظور ایران و کره جنوبی نامزد شدند. کارشناسان برای این امر 12 شاخص در نظر گرفتند و به مقایسه پرداختند.

1 ) شاخص محل زندگی : ایران سه برابر از کره برتر بود.

2 ) شاخص کاغذ و نوشت افزار : سرانه ایرانیها 2 برابر کره ایها بود.

3 ) درصد باسوادی: ایران 4 برابر کره ایها.

4 ) مصرف پروتئین حیوانی و تنوع مواد غذایی : ایران از تنوع و حجم بیشتری نسبت به کره ایها برخوردار بود.

5 ) تعداد پزشک و سلامت بهداشت : ایران از کشورهای مطرح دنیا بود و نمی شد کره ایها را با ایران مقایسه کرد.

6 )نسبت جمعیت به تخت بیمارستانی:ایران 4 برابر نسبت به کره ایها برتری داشت.

7 ) مصرف پوشاک : ایرانیها پر مصرف تر بودند.

8 ) پشتوانه ملی : ایران دومین صادر کننده نفت در زمان خود بود در حالیکه کره ایها فاقد سرمایه های معدنی ،نفت و گاز بودند.

9 ) آموزش فنی و حرفه ای :قطب صنعتی یقیناً به نیروی کارگر، تکنسین و مهندس فنی نیاز داشت.کره ایها 36 درصد مدارس و دانشگاه های خود را به رشته های فنی اختصاص داده بودند، در حالی که ایران تنها 2 درصد داوطلب در هنرستان ها و دانشگاهها جذب بخش های فنی شده بودند.

10 ) مصرف سرانه انرژی بر حسب بخشهای صنعتی ،کشاورزی و خدمات: علیرغم مصرف بالای برق در ایران ،مصرف برق صنعتی در کره 2 برابر ایران بود.

11 ) فرهنگ کاری :ایرانیها کارمندی و پزشکی اما کره ایها کارگری و صنعتگری را ترجیح می دادند. لذا در ایران تأمین نیروی انسانی برای صنعت مشکل است.

شاخص دیگر اینکه نژاد زرد قانع و کم مصرف و در تفاهم ملی سریعاً هماهنگ می شوند در حالی که ایرانیها این چنین نیستند.

همین قناعت ، همین تفاهم ملی باعث شده که امروزه اقتصاد کره جنوبی آنقدر قدرتمند شود که با درخواست ایران برای پرداخت تسهیلات مالی به میزان 2 میلیارد دلار بدون تضمین دولت و بانک مرکزی موافقت کند.

کارخانه خودروسازی ایران ناسیونال و کارخانه خودروسازی “دوو” کره جنوبی ، کارخانه تلویزیون سازی سامسونگ و کارخانه تولیدی تلویزیون رادیو شهاب تقریباً در یک زمان و یا با فاصله اندکی از یکدیگر تأسیس شده اند. اما الان این کجا و آن کجا. همین چند روز پیش مدیر مرکز بازرگانی کره در ایران اعلام کرد: محصولات کره جنوبی 80 درصد بازار تلویزیون ،75 درصد ویدئو،70 درصد جاروبرقی،60 درصد مایکروفر و 30 درصد تلفن همراه بازار ایران را به خود اختصاص داده است. چه چیز باعث برتری کره ایها برابر ایرانیها شده است.آیا جز تفاهم ملی؟جز قناعت؟جز تلاش سرسختانه برای کار و تولید؟

کشور چین نیز این چنین ویژگی هایی دارد.ظرف 25 سال 500 میلیارد دلار سرمایه خارجی وارد چین شد و تقریباً در همین مدت حدود همان مبلغ از راه فروش نفت وارد ایران شد. در حالی که آنها226 میلیون شغل ایجاد کردند و ما 5 میلیون شغل. چینی ها منظم،فرمانبر و پذیرای اقتدارند ولی ایرانیان اغلب بی توجه به انضباط بازشناخته می شوند. ناسیونالیسم چینی توأم با تعصب و غرور است و انگیزه را برای تلاش و پیشرفت دوچندان می کند ولی ،ناسیونالیسم ایرانی چنین وضعیتی نداشته و برای خیلی ها آمیخته به شاعر مسلکی است.آیا حق این کشورها نیست که از نظر اقتصادی از ایران جلوتر باشند؟

¨متأسفانه در بخش نخست مطلب بدفهمی های اقتصاد، چند سطر از قلم افتاده بود که بدینوسیله از نویسنده مقاله آقای گیاه پرور و خوانندگان محترم پوزش می طلبیم.