صادرات 30ساله آب !

(روزنامه خزر- دوشنبه 5 دی 1379 –ص 3)

در خبرها آمده بود که مناقصه بین المللی طرح آب رسانی از سد کرخه ایران به کشور کویت را شرکت انگلیسی گلف یوتیلیتز در رأس یک کنسرسیوم جهانی ، برنده شده است.

موافقین طرح می گویند :

1 ) با اجرای این طرح عظیم بین المللی سود کلان عاید ایران می شود.

2 ) سد کرخه در منطقه ای واقع است (دشت عباس در خوزستان) با توجه به شور بودن این اراضی و میزان تبخیر ، سهم ما در این طرح به واقع فروش آبی است که اگر نفروشیم بخار شده و در جای دوردستی همچون شرق هیمالیا متراکم شده و به زمین آنجا باز می گردد.

3 ) این بخارات گریزپا را اگر بفروشیم ، برای هزاران شهروند ایرانی فرصت شغلی فراهم      می کنیم.

4 ) با تأمین آب آشامیدنی شهروندان کویتی برای رابطه سیاسی با این کشور به موضع استراتژیکی مثبت دست می یابیم.

5 ) اگر ما نفروشیم دولت کویت آب مصرفی خود را از منبعی دیگر تأمین خواهد کرد.

البته نگارنده موافقت یا مخالفتی با فروش آب ندارد و مسأله فنی قضیه را به کارشناسان خبره صنعت آب کشور واگذار می کند. اما آنچه که بیش از همه تعجبم را برانگیخت این مسأله است که براساس این طرح شرکت انگلیسی متعهد شده است ضمن تأمین دو میلیارد دلار اعتبار لازم ، خط لوله ای به طول 440 کیلومتر   ( 230 کیلومتر در خاک ایران و 210 کیلومتر در بستر خلیج فارس ) ایجاد کرده و در ازای آن به مدت 30 سال در بهره برداری از طرح شریک باشد. این طرح زمانی به مناقصه بین المللی گذاشته شد که کشور با مازاد درآمدهای نفتی مواجه است شاید بهتر بود رأساً خودمان در این طرح سرمایه گذاری می کردیم و منافع 30 ساله را به انگلیسی ها واگذار نمی کردیم.