چرا آرمان خواهی در بعد اقتصادی متجلی نشد؟
«ماهنامه اقتصاد و صنعت گیلان-سال دوم- شماره دوازدهم-شهریور 1386»
پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران ،شاهد تجلی زیبای همت و اراده والای جامعه در دفع تجاوز دشمن بعثی بودیم.در مصیبت های فراوانی هم که به کشور وارد شد ،به دفعات شاهد کمک های صادقانه مردم به همنوعان خود بودیم اما ،این آرمانخواهی جمعی در بعد اقتصادی چندان متجلی نشد.
زمانی که کسی تلاش می کند کار ایجاد کرده و در جایی سرمایه گذاری کند ،برخی چشمان کنجکاو و نگران به کار می افتد و انواع سوالات مطرح می شود و در حالی که نگاه ها باید احترام آمیز و قدرشناسانه باشد ،متأسفانه پرسشگرانه و کنجکاوانه است.حتی پس از ایجاد کار و تولید نیز سوء تفاهمات ، ناملایمات ، نارسایی هایی ارتباطی به اشکال مختلف بروز می کند. از یک طرف کارگر یا کارمند زحمت کش است و از طرف دیگر مدیر عاشق در سنگر تولید.
اکنون این سئوال مطرح است چرا کارگری که از خود در محیط های مختلف ازخودگذشتگی نشان داده ،در محیط تولید با مدیری که در سنگر تولید مشغول بکار است ، بعضاً کنار نمی آید ؟این دیوار نامریی و مزاحم در محیط کار چیست ؟ چرا وقتی این همکار با هم در جامعه غیرکاری قرار می گیرند تفاهم دارند ،در میدان ورزش ،دعا ،همسایگی تفاهم دارند اما وقتی در محیط کار قرار می گیرند بعضاً با هم نمی توانند کیفیت بیافرینند ،کالای جدید و قابل رقابت تولید کنند ،خلاقیت داشته باشند ؟ چرا وقتی می گوئیم کارگر و کارفرما ،مفهوم فاصله در ذهن ما مجسم می شود ؟ آیا کارخانه ایراد دارد؟ مدیر ایراد دارد ؟ یا کارگر ایراد دارد؟
ما تجربه زیبا و قشنگ استاد و شاگردی را در این کشور داریم.چه اتفاقی افتاده است که همان آدم ها ،همان استاد و شاگردها در محیط جدید و دوران جدید بعضاً نمی توانند در کنار هم قرار بگیرند ؟ استاد و شاگرد دیروز ،امروز تبدیل به مدیرعامل و کارگری شده اند که برخی مواقع قادر نیستند حرف همدیگر و هدف های همدیگر را که بسیاری از آن ها نیز مشترک است ،بفهمند.
این کارگر نمی داند چرا می آید ، چرا می رود ، به کجا می رود ، بهانه می گیرد ، به ماشین ایراد می گیرد ،به دفتر ایراد می گیرد ، آن هم بدون این که قصد و غرضی در کار باشد. نهایتاً روزها یکی پس از دیگری از راه می رسد و می گذرد بدون این که تغییری در این وضعیت حاصل شود. به راستی چرا ؟
